[orginele tekst is in Engels]

​

VAN ALLE ZIEKTEN die de mensheid teisteren, is eenzaamheid de grootste. Het is een universele wanhoop die in elke cultuur en in elke tijd wordt aangetroffen. Niemand ontsnapt aan de klauwen van deze draak.

​

Het bevredigen van de behoefte aan liefde beschermt ons niet tegen eenzaamheid. Op een vreemde manier maakt het eenzaamheid nog sterker. * We proberen het af te weren door geliefden en vrienden te hebben, te trouwen, kinderen te krijgen, lid te worden van groepen, religie te volgen en zelfs te gaan winkelen.

​

De echte tragedie van eenzaamheid is dat het een illusie is.

Mensen lijden vreselijk aan deze ziekte, ze plegen er zelfs zelfmoord door.

Eenzaamheid kan een zeer vreselijke impact hebben, en de emotionele stoornissen: -het verdriet, de angst, de leegte, het isolement- zijn heel reëel. Maar deze gevoelens zijn geen eenzaamheid, het zijn de symptomen van de angsten van eenzaamheid.

Ze komen voort uit de illusies die we hebben over onszelf en over ons leven.

Eenzaamheid is geen emotioneel probleem, dus alle therapie ter wereld zal het nooit genezen. Therapie kan helpen bij het oplossen van enkele van de angsten van eenzaamheid, maar het kan nooit de draak zelf verslaan.

Zelfs mensen met gezonde relaties ervaren isolatie en eenzaamheid. Eenzaamheid is ook geen mentaal probleem.

Filosofie, hoger onderwijs, wetenschap, niets zal ons tegen deze draak beschermen.

​

Eenzaamheid is een spiritueel probleem, gekenmerkt door onwetendheid over het spirituele zelf in ieder van ons.

Als alles wat we weten het materiële ego-zelf is, als we alleen lichamelijke gewaarwordingen en mentale gedachten en emoties ervaren, beseffen we niet dat ons rechtmatige erfgoed de eeuwige kern van ons wezen, het "spirituele zelf", is. (We kunnen het ziel, bewustzijn, een vonk van goddelijk licht, bewustzijn noemen; de naam is niet relevant, het is alleen een naam)

Vrijheid ligt in de ervaring van dit spirituele Zelf.

Om onszelf te bevrijden van deze universele ellende die eenzaamheid wordt genoemd, moeten we een spirituele reis maken; we moeten voor onszelf ervaren, ons eigen "spirituele zelf",  "ons bewustzijn".

​

We zijn geen fysieke wezens, we zijn spirituele wezens.

Eenzaamheid komt voort uit een universele menselijke realiteit, het ego. Het ego is een krachtige functie in elke menselijke geest die ons vertelt dat we unieke individuen zijn. De taak van het ego is om een ​​gevoel van afgescheidenheid te creëren, een ervaring van unieke individualiteit. (Ik noem dit in dit boek het ego-zelf). Het is wat we normaal gesproken 'ik' noemen, een doordringend gevoel van individualiteit opgesloten binnen de grenzen van lichaam en geest. Dit is de grootste illusie van allemaal. We denken dat we weten wie we zijn, en de waarheid is dat we helemaal niet zijn wie we denken te zijn. We denken ten onrechte dat we het complex van lichaam en geest zijn, terwijl dit in feite slechts onze instrumenten zijn. (mijn toevoeging, slechts een van onze instrumenten zijn)

​

Het is een wijdverbreid maar onjuist geloof of idee (mythe) dat eenzaamheid voortkomt uit een behoefte om bemind te worden, om liefde te delen met een ander, dit is een deel van de illusie.

Hoewel we de menselijke behoefte aan gezelschap en liefde moeten erkennen, zal bemind worden nooit het probleem van eenzaamheid oplossen. Deze behoefte zorgt voor een nog grotere emotionele afhankelijkheid, waardoor zwakte in het ego-zelf wordt opgebouwd en versterkt. Dit leidt op zijn beurt alleen maar tot meer isolatie en eenzaamheid.

* We hebben liefde nodig, vooral in de kindertijd. Liefde is nodig om een ​​gezond ego te creëren, een ego dat in staat is liefde terug te geven en gezonde relaties op te bouwen.

* Het is niet het krijgen van liefde die telt, maar het liefhebben van zichzelf.

Het is eerder de uitdrukking en de kracht van onze spirituele kern, het mystieke Zelf. Bij dit liefhebben is er geen gevoel van persoonlijke identiteit, geen klein zelf om met de eer te strijken.

Alleen door de mystieke ervaring van pure liefde te zijn, zullen eenzaamheid en de angst en angsten die worden gecreëerd door het gevoel van afgescheidenheid door het ego volledig worden opgelost.

​

Het wordt 'mystiek' genoemd omdat het de geest en het lichaam te boven gaat, de uitleg van de logica en de beperkte reikwijdte van de materiële wetenschap te boven gaat. Het wordt alleen begrepen door de ervaring zelf te hebben.

​

We kunnen de paden en uitdagingen van het leven niet vermijden, maar door spirituele kennis kunnen we ons leven veranderen in liefde, vreugde en rust.

Alleen de mystieke ervaring brengt vrijheid van de tirannie van onze door het ego opgelegde eenzaamheid.

​

Het boek zegt:

We hebben 3 krachtige tools voor spiritueel ontwaken:

1) Gebed, het pad van het hart, maakt de greep van het ego los door een diep gevoel van nederigheid en erkenning te creëren. Door gebed bereiden we de geest voor op verlichting, de mystieke ervaring van pure liefde. Naast gebed krijgen we toegang tot onze innerlijke kracht door middel van meditatie.

2) Meditatie, het pad van de geest.

Door de kracht van concentratie door meditatie te verfijnen, passeren we de sluier van de geest en ervaren we bewust het mystieke Zelf. Een nieuwe identiteit komt voort uit deze krachtige, mystieke ervaring van goddelijke vereniging, en we beseffen de onderliggende eenheid van al het leven.

3) Contemplatie, het pad van het intellect.

Door de kracht van ons pure intellect te verfijnen, realiseren we ons dat het leven zelf niets minder is

​

Mijn bescheiden onbelangrijke mening:

Mijn idee rondom ego en onze typische persoonlijke problemen is dat: (het kan uit dit boek komen maar daarvoor moet ik het boek nog eerst een keer lezen).

In de leeftijd tussen 3 en 7 jaar wordt ons ego gevormd en dit gaat in combinatie met veel pijn. 

Meestal wordt je teleurgesteld door een opvoeder en realiseer je dat jullie niet verbonden zijn maar dat je een individu bent.

Iets dat een zwaar litteken vormt. 

Dat ervaren we allemaal. (mijn mening)

​

De pijn is lastig te overwinnen om 2 redenen. 

Ten eerste kunnen we de gebeurtenis vaak niet herinneren dus ook niet eenvoudig aanpakken, de pijn zit net onder de oppervlakte.  

Ten tweede hebben mensen de neiging om pijn en angsten te ontwijken en daardoor niet aan te pakken.

Weg van de minste weerstand volgen. Op het moment dat je de pijn voelt, vermijden mensen de pijn, in plaats van simpelweg aanwezig te zijn en de pijn te voelen.

Waardoor zich een patroon vormt dat hardnekkige vormen kan aannemen en je moeilijk vanaf kunt komen. 

Maar omdat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten kunnen we samen meer zicht krijgen op onze eigen problemen terwijl je alleen op een dwaalspoor vast loopt. 

​

Uit bovenstaand pleidooi, onder de kop "waarom?" zou je vermoeden dat ik regressie therapie voorschrijf. (Deze bied ik ook aan) Maar dit is niet nodig vanuit het heden is alles op te lossen. 

​

Tijd voor verandering

Tijd om samen naar onze eigen menselijkheid te bekijken, zien hoezeer we allemaal met dezelfde soort problemen worstelen en vast lopen, of ontkennen dat er problemen zijn. 

Tijd om onze eigen cognities te observeren, onze gedachten. 

Tijd om het hoofd los te laten, onze gevoelens te volgen, naar elkaar te luisteren en (niet bezig zijn met reageren antwoord geven maar) proberen de ander te begrijpen. 

Tijd om in contact te komen met elkaar op een diep niveau.